எங்க ஏரியா உள்ள வராத........

என்ன கடிச்சுட்டா? என் சாதிக்காரன்லாம் உன்ன சும்மா உட்டுடுவானா?

எங்கே பிராமணன்? தேடுகிறார் சோ.

"ஜெயா டி.வி" யில் சோவின் "எங்கே பிராமணன்-பாகம்-2" பார்த்தீர்களா?
உண்மையான பிராமணனை, உண்மையாகவே தேடிப்பார்த்து களைத்துப்போய் விட்டாரோ சோ? வேறு வழியில்லாமல் அய்யராத்து பாஷை சுட்டுப்போட்டாலும் வராதவர்களை பேச வைத்திருக்கிறார்கள் சோவும், வெங்கட்டும். "ஆத்துக்கு போ" என்பதைத்தவிர ஒரு வார்த்தை கூட வரவில்லை அவர்களுக்கு. திடீரென்று "இன்னாத்துக்கு" என்றெல்லாம் பேசுவது ஒரே காமடி. சோ- சீரியசான விஷயங்களை தெளிவாக சொல்கிறார், சரி-ஆனால் எதிரே அமர்ந்திருப்பவர் 'லூஸ் மோகன்' ஸ்டையிலில் கேள்விகளை கேட்பது எடு படவில்லை. பார்ப்பவர்களுக்கு சீரியஸ்னஸ் குறைந்து விடுகிறது. (சோ-வை கேட்டால் நக்கல் சிரிப்போடு "குழப்புவதுதான் என் வேலை" என்பார்)
"நோக்கு தெரியுமோ? எங்கே பிராமணன்ல அசோக்கா நடிக்கிற கொழந்தை, சாயபு பையனாமே! நல்ல வேளை, நம்ம ஜெயஸ்ரீ யை அவனுக்கு பாக்கலாமோன்னு நெனைச்சுண்டு இருந்தேன்" என்று பட்டு மாமி பேசுவது கேட்கிறது. அசோக்- அத்தனை சமத்தாக நடித்திருக்கிறார். சோவின் முயற்சி முழு வெற்றி அடைய வேண்டுமென்றால் இன்னும் கொஞ்சம் சீரியசாக இருக்க வேண்டும் என்பதே என் கருத்து.
மொத்தத்தில் நல்ல முயற்சி. பிராமணன் என்று சொல்லிக்கொள்கிறவர்களுக்கு நிறையவே வருத்தம் கலந்த கோபம் வருவது உண்மை.

இருநூறு வருடங்கள் பின்னோக்கி செல்கிறோம்...

வெறும் சிரிப்பு படங்களாக பார்க்க முடியவில்லை. மீண்டும் பழைய காலத்திற்கே செல்கிறோமோ என்ற கவலைதான் வருகிறது. இதற்காக அரும்பாடு பட்டு நம்மை பின்னோக்கி தள்ளுபவர்கள் நாம் ஓட்டு போட்டு உட்கார வைத்த அரசியல் வாதிகள்தான். சுயநலம் ஒன்றே தம் குறிக்கோளாக கொண்டுள்ள இவர்களை நாம் தான் இன்னும் அடையாளம் கண்டு கொள்ளாமலிருக்கிறோம். "இந்தியா வளர்கிறதே" என்று அந்நியர்கள் கவலைப்படலாம், ஆனால் இந்தியர்கள் என்று சொல்லிக்கொள்ளும் நம் அரசியல்வாதிகளே கவலைப்பட்டால்?

ஹ்ம்ம்...... நொந்து கொள்வதை தவிர வேறு வழி தெரியவில்லை.

சிறிது சிந்தனைக்கு........

சமீபத்தில் என்னை பதற வைத்த செய்தி. "பத்தாவது படிக்கும் மாணவன், சக மாணவனை கழுத்தை இறுக்கி கொன்றான்"

இது நடந்தது, அமெரிக்காவிலோ, ஆப்பிரிக்காவிலோ இல்லை. நம்ம சேலத்தில்தான். பள்ளியின் ஹாஸ்ட்டலில் நடந்த கொடூரம்தான் இது. மொபைல் போன் வாங்கித்தருவதாக கூறி பெற்றுக்கொண்ட வெறும் எழுநூறு ரூபாயை திருப்பிக்கேட்டதற்கு தான் இந்த கொலை நடந்துள்ளதாக தகவல். "பணத்தை திரும்ப தராமல் போனால் பள்ளி முதல்வரிடம் கூறி விடுவேன்" என மிரட்டியதற்காக தன் சக மாணவனை, நண்பனை துணியால் கழுத்தை நெரித்து, பின் தலையில் கல்லை தூக்கி போட்டு கொன்று விட்டதாக மாணவன் கூறியுள்ளான். பதினான்கு வயதில் கொலை செய்யும் அளவுக்கு எங்கிருந்து வந்தது அந்த வெறி? நன்றாக சிந்திக்க வேண்டிய விஷயம். தூண்டியது எது? திரைப்படங்களா? டி.வீ நிகழ்ச்சிகளா? சமூக சூழலா? அல்லது பள்ளி முதல்வர் மேலுள்ள பயம்தான் கொலை செய்ய தூண்டியதா? இன்றைய நிலையில் மாணவர்களை பெற்றோர்களும், ஆசிரியர்களும் எவ்வாறு கையாள்கிறார்கள் என்பதுதான் முக்கியம் என்று நான் கருதுகிறேன். ஓயாமல் "படி, படி, படி" என்று பெற்றோர்களும், ஸ்பெஷல் கிளாஸ், ஈவினிங் கிளாஸ், கோச்சிங் கிளாஸ் என்று பள்ளி நிர்வாகமும் அவர்களை படுத்தி எடுக்கிறார்கள். ரெசிடென்ஷியல் பள்ளிகளின் நிலை இன்னமும் மோசம். காலை-4 - 6, 9 - 5, பின்பு மாலை 7 - 12 என்று மாணவர்களை கொடுமை செய்வதால் அவர்கள் மனம் எந்த அளவிற்கு பாதிப்பு அடைகிறது என்பது பற்றியெல்லாம் கவலை இல்லாமல் மதிப்பெண் மட்டுமே முக்கியம் என்று வாட்டி வதைக்கிறார்கள். மறுக்கும் மாணவர்களுக்கு தீவிர தண்டனைகளை விதிக்கிறார்கள். ஆசிரியரை கண்டால் பக்தி வருவற்கு பதில், பயம் மட்டுமே வருவதால், ஆசிரியர் என்றாலே சிம்ம சொப்பனமாக பார்க்கும் பரிதாபத்துக்குரியவர்களாக தான் மாணவர்கள் திகழ்கிறார்கள். இந்நிலையில்தான் அவர்களுக்கு பயந்துபோய் சில நேரங்களில் தவறு இழைக்கிறார்கள். ஏற்கனவே மன நிலையில் பெரும் பாதிப்புக்கு உள்ளான மாணவர்கள் பெரிய கொடும் செயல்களை செய்து விடுகிறார்கள். இதனால் தனக்கு நேரப்போகும் சீரழிவுகளைக்கூட சிந்தித்து பார்க்காமல் செயல்களில் இறங்குகிறார்கள். இது போன்ற நிகழ்ச்சிகள் நடக்காமல் இருக்க வேண்டுமானால், பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை, பிள்ளைகளாக பார்க்க வேண்டும், படிக்கும் இயந்திரமாக பார்ப்பதை தவிர்க்க வேண்டும். பள்ளி நிர்வாகமும், வெறும் லாப நோக்குடனும், மதிப்பெண் நோக்குடனும் செயல் படுவதை தவிர்த்து மாணவர்களின் முழுமையான அறிவு வளர்ச்சிக்கு பாடு பட வேண்டும். படிப்பு ஒன்று மட்டுமே வாழ்க்கை என்றில்லை, அவரவர் திறனுக்கேற்ற பல வழிமுறைகள் உலகத்தில் இருக்கிறது. வாழ்க்கையில் பெரிய வெற்றிகளை கண்டவர்கள் பலர் படிப்பு விஷயத்தில் சுமாராகவே இருந்திருக்கிறார்கள். அம்பானியும், சச்சின் டெண்டுல்கரும் படிப்பில் புலிகள் இல்லை. நாம் கஷ்டப்பட்டு வளர்த்த குழந்தைகளை படிப்பு எனும் சிறிய விஷயத்திற்காக பலி கொடுத்து விடக்கூடாது.