ரெங்குடுவும், ராக்காயி மெஸ்ஸும்

மணி ஒன்றரை அடித்ததும், வயிற்றில் மணி அடிக்க நானும் விஸ்வேஸ்வரனும் ராக்காயி மெஸ்ஸுக்கு கிளம்பி ரூமிலிருந்து கீழே இறங்கி வந்து ஹோட்டல் வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தோம். வெளியில் சற்று மழை தூறல் அதிகமாக இருக்கவே ஹோட்டல் அருகில் இருந்த அக்கா பெட்டிக்கடையின் சாக்குப்பை ஷாமியானாவில் ஒதுங்கினோம். ஒரு பக்கம் மழை இரைச்சல், வயிற்றுக்குள் பசியின் இரைச்சல். பத்து நிமிடமாக நின்ற விஸ்வேஸ்வரன் பொறுமை இழக்கவே தன்னை அறியாமல் பாட்டுப்பாட துவங்கினான்.

"ஆத்தாடி பாவாட காத்தாட"

என்று ராக ஆலாபனை செய்ய ஆரம்பித்தான். பெட்டிக்கடைக்குள்ளேயிருந்து அக்கா சிக்னல் தர, அத்திம்பேர் (அதான், அக்கா வீட்டுக்காரர்) தலையை தூக்கி எங்களை பார்த்து,

"எவண்டா அவன்" என்று ஏக வசனத்தில் தொடங்கி, ஏகப்பட்ட சென்னை செந்தமிழில் வகுந்து தள்ள ஆரம்பித்தார். கொஞ்சம் உணர்ச்சி வசப்பட்ட விஸ்வேஸ்வரன் பதிலுக்கு "யோவ்" என்றதுதான் தாமதம், தர்ம அடி தரத்தயாராக அத்திம்பேர், அண்ணன்கள் என்று ஒரு படையே தயாராகவே, அடுத்த நொடி விஸ்வேஸ்வரனின் கையை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு பறந்தேன், ராக்காயி மெஸ்ஸுக்கு. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விஸ்வேஸ்வரனை தேற்றினேன். தேம்பி அழாத குழந்தையாக தலையை குனிந்தபடியே ரொம்ப நேரம் சாப்பாட்டு இலையையே வெறித்து பார்த்து கொண்டிருந்தான். இதெல்லாம் பிரம்மச்சாரிக்கு சகஜம் தான் என்பதை ரொம்ப லேட்டாக தெரிந்து கொண்டான். திரும்பி வர தைரியம் இல்லாமல், ஊரை சுற்றி விட்டு ராத்திரி வந்து பார்த்த போது யாரோ ஒரு குடிகாரன் அக்காவை ஏக வசனத்தில் சாடி கொண்டிருந்தான். அத்திம்பேர் அவனை பார்த்து இளித்து கொண்டிருந்தார். இதுவும் பிரும்மசாரிகளுக்கு சகஜம்தான்.
சில சமயங்களில் உலகத்தின் உண்மை முகத்தை நாம் புரிந்து கொள்வதற்கு வெகு நேரங்கள் ஆகும்.
இப்படியாக ரெங்குடுவின் சென்னை வாழ்க்கை பல வித மறக்க முடியாத நிகழ்வுகளுடன் பறந்தது. சென்னையை பொறுத்தவரை ஒரு மாபெரும் உண்மையை தெரிந்து கொண்டேன். இங்கே ஐந்நூறு ரூபாய் சம்பளத்திலும் உல்லாசமாக இருக்கலாம், ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் சம்பளத்தில் அழுது கொண்டும் இருக்கலாம். சாய்ஸ் நமது கையில்தான் இருக்கிறது. இரண்டு வருட அனுபவங்களுடன் சென்னைக்கு "பய், பய்" சொல்லி விட்டு நெய்வேலிக்கு வந்து சேர்ந்தேன். ஒரு காஸ்மோபோலிட்டன் சிட்டியிலிருந்து, மினி இந்தியாவிற்கு வந்த விஷயங்கள் வரும் பதிவுகளில்.

(தொடரும்)